Het

Het houdt nooit op. Het is altijd daar. Als ik oordoppen in doe, merk ik het alleen maar meer. Het is een mix, niet één niveau en het golft een beetje. Ik vraag me vaak af waar het door komt. Zou het een vogel zijn? Of een vliegtuig? Nee, dat niet. Is het irritant? Ja, dat soms wel. Ik heb er nooit rust door.
Ik heb een piep en ruis in m'n oren. Anders gezegd: een gehoorbeschadiging. Ik heb het nooit laten controleren. Het is niet levensontwrichtend, en ik merk er overdag niet veel van als ik mijn focus er maar niet op richt. Er is een vaste ruis die een beetje qua volume golft met daar doorheen twee piepen: een korrelige piep (~10 kHz) en een hoge iets zachtere maar scherpere piep (~15 kHz). Vergelijkbaar met de fragmenten in dit filmpje:

Het is ook wel een beetje m'n eigen schuld. Ik heb een aardige tijd zonder gehoorbescherming gedrumd en dat is niet per se het beste wat je je oren kan aandoen. Maar ook voor ik begon met drummen hoorde ik al een piep. Zo kan ik me herinneren dat ik een vriend op de basisschool vertelde dat ik een piep in m'n oren had. Ik gaf toen de schuld aan het rotje dat ik ooit in m'n hand had laten klappen. M'n vingers zaten er nog aan, maar m'n oren gierden als een malle. M'n moeder gaf de schuld aan vermoeidheid, ik aan het rotje.