Vandaag moest ik de stad in. Ik had nog wat te regelen met de opticien, want die loopt me al jaren te stalken om langs te komen voor een controle, maar ik heb niet zo'n zin meer om bij die gozers in de stoel te zitten. Het gaat prima met m'n lenzen :) Verder moest ik ook nog voor de bank naar de stad. Die hebben een brief gestuurd over identificatieplicht, heel grappig...
Ik ben niet zo'n liefhebber van de stad, behalve als het om de kroeg gaat. Ik ga graag wat poolen of snookeren met natuurlijk wat drank erbij en wat gasten, maar zodra ik het winkelcentrum in moet krijg ik al snel het idee dat ik daar snel weg moet. Ook dit keer had ik haast om er weer snel uit te zijn.
Misschien is het net iets als de anti-telefoongrap. Misschien wat mensenvrees of gewoon niet zo sociaal, maarja -ik heb geen bananen-, ik liep dus richting de opticien, met poep in me ogen tegen iemand op. Ik hoorde mezelf nog zacht "Sorry." zeggen, maar dat kwam niet veel verder dan het puntje van m'n neus. En ik liep weer door, maar ik werd vastgehouden en kijk naar een supermooi gezicht. Normaal komt er al niks uit m'n bek, dus nu zat'ie al helemaal dichtgetimmerd. Dat maakte niet zoveel uit, want zij deed het woord, maar alles vloog langs me heen. Ik kon haar domweg niet verstaan hoe hard ik het ook probeerde. Haar gezicht bleef me gewoon te veel boeien.
Ze had een vriend bij zich, die zei: "Ach laat 'm, Sophie. Wat wil je nou met hem?"
Zij antwoordde met: "Jawel, hem moeten we hebben."
Eindelijk werd ik wakker en vraag schor: "Waarvoor dan?"
Sophie: "Sst, dat gaan we even halen. Hier hou vast."
En ze duwde mij haar rugtas in mijn handen en zette het op een lopen met haar vriendin. Beduusd keek ik naar hoe ze wegrenden. Ik wilde ze nog naroepen: "Wat moet ik hiermee?" Maar ik kreeg zoals eerder alweer geen woord door m'n strot geramd.
Ik stond bij wat tafeltjes en stoelen, dus ben ik maar gaan zitten wachten met de groene rugtas op de stoel naast mij. Soms ben ik gewoon veel te braaf en doe ik veel te goed wat mensen me vragen te doen.
Ik zag mensen passeren. Sommigen liepen de winkel achter me in en uit. Anderen stonden bij de winkels aan de overkant wat naar binnen te loeren, en liepen vervolgens enthousiast de winkel binnen. Ik hoorde een alarm afgaan en zag een meisje met grote snelheid de klerenwinkel uit sprinten. Maar ze had pech, want ik zag uit m'n linkerooghoek twee agenten de straat inlopen. Het meisje minderde vaart, maar besloot toch door te rennen. De agenten leken haar totaal niet te zien. Ze leken ergens naar op zoek, sterker nog, ze leken wel op mij af te lopen. Ik voelde me vreselijk ongemakkelijk en m'n hart bonsde als een malle.
"Jongeman," zei de ene agent, "is die tas van jou?" Hij knikte richting de tas naast mij.
"Uh uh nee," stamelde ik, "die, uh, meid..."
"Zou je even op willen staan? Je staat onder arrest onder verdenking van diefstal."
Wtf gebeurde er. Ik snapte er niks van.
Op het bureau werd begonnen met het vragen van persoonlijke gegevens en daarna wilden ze weten hoe ik aan die groene tas kwam, waar ik die dag was geweest tussen 10:00 en 12:00, of er mensen waren die konden zeggen dat ik geweest was waar ik zei dat ik geweest was. Uiteindelijk lieten ze me toch maar gaan omdat ze niet vreselijk veel uit me te kregen en omdat ze inmiddels die gozer en meid ook al hadden opgepakt.
Wat er in de tas zat, heb ik nooit meer gehoord, en waarom ze mij moesten hebben ben ik ook niet meer te weten gekomen. Maar relaxed vond ik het niet.
