Drie jaar lang ben ik aan de slag geweest als ICT-consultant. Bedrijven en overheden huurden mij in voor projecten van een dag, een week of een paar maanden om mooie dingen voor ze te configureren of programmeren zodat zij efficiënter kunnen werken. Gelukkig vaak met een aantal collega's, maar soms ook alleen.
Zo leerde ik in korte tijd veel verschillende omgevingen kennen waarin ik mijn kunstjes als Alfresco-expert mocht uitvoeren. Soms in een strak geregisseerd project met een agile sausje - altijd grappig om te zien dat de oude waterval een lastig beestje is om uit de hoofden te krijgen - of in een compleet vrij project waarin er een stapel met bugs, changes en feature requests was die op volgorde werden afgetikt. Dat laatste was altijd het leukst om te doen (vooral als de bugs wegbleven en er nieuwe dingen gemaakt mochten worden), en zeker in samenwerking met een technisch redelijk onderlegde opdrachtgever die wist wat hij/zij wilde.
Soms zaten er ook opdrachten bij waar geen code bij kwam kijken, maar puur consultancy waarbij de klant meegenomen moest worden door de mogelijkheden van de software en waar er bij problemen de configuratie van de server aangepast moest worden. Samen met het inrichten van de servers, vond ik dat het mist leuke werk. De klanten waren blij met me, maar ik had het gevoel dat ik ze niet echt kon helpen.
Het laatste half jaar kreeg ik steeds meer van dat soort opdrachten en was vijf klanten in een week helpen geen uitzondering. Elke dag was het dus weer schakelen en inwerken bij een andere klant. Daarnaast werd ook het management verdund en kwam de verantwoordelijkheid om aan het werk te blijven meer bij mij en mijn directe collega's neergelegd.
Om de cyclus te doorbreken, werd geprobeerd om mij te detacheren voor langere tijd, maar ik miste 'senioriteit' om gekozen te worden en bleef daarom in hetzelfde bootje zitten met veel druk, onzekerheid over klussen en niet de mogelijkheid tot rust kunnen komen. Een mentale inzinking volgde en het gevoel nutteloos te zijn groeide. Dit gaf voor mij de doorslag om te stoppen bij m'n werkgever. Van dit werk werd ik ongelukkig, hoe tof het bedrijf en de collega's dan ook waren.
Nu zit ik werkeloos thuis en alle tijd om al het puin te ruimen in m'n hoofd en rond ik de klusjes af die in buiten werk om ook nog moest doen, maar waar ik nooit de tijd voor had of nam. Na de zomer zien we wel weer wat de wereld mij brengt en wat ik daaraan toe kan voegen. Hopelijk een baan waar ik op de fiets naartoe kan en waar ik mooie nieuwe dingen mag programmeren.
