In het midden van de kamer lag een klein rood balletje. Het lag er al tijden. Niemand die het opruimde of ermee wilde spelen. Zelfs de poes Mies vond het balletje niet interessant, tot haar slaaf er per ongeluk tegenaan stootte en het balletje voor haar neus rolde. Voorzichtig rook ze er aan en gaf ze het een tikje. Het balletje begon weer te rollen. Ze gaf nog een tikje, maar wat harder. Ze liep naar het balletje en dook erop. Het balletje schoot weg en kwam onder de bank terecht.
Mies sprong er achteraan en hengelde met haar poot onder de bank om het balletje te pakken te krijgen. Ze kon er net niet bij en liep, snel afgeleid dat ze was, naar haar bakje om te zien of het opnieuw gevuld was met brokjes. Maar helaas, het bakje was leeg. Ze mauwde klagend en schurkte tegen de benen van haar slaaf aan, die niet toegaf. Teleurgesteld ging ze in het raam naar buiten zitten kijken.
Het balletje lag een week lang onder de bank. Bij het stofzuigen kwam het balletje in een hoek van de kamer terecht. Toen Mies uit haar schuilplaats kroop nadat haar slaaf klaar was met het enge herriemonster, zag ze al snel het balletje liggen. Ze rende er naartoe en begon het weer de kamer door te slaan, tot het balletje weer verdween. Dit keer onder de kast. Ze probeerde onder de kast te kruipen om het balletje te pakken te krijgen. Elke keer als ze het probeerde te grijpen met haar klauwen, rolde het balletje verder uit haar bereik. Uiteindelijk wrikte ze zich onder de kast vandaan, en ging weer op zoek naar haar slaaf.
Een dag later kwam het balletje weer tevoorschijn toen de slaaf van Mies de kast verschoof. Het balletje rolde door de kamer en kwam halverwege stil te liggen. Mies had geen oog voor het balletje, want ze had een blauw rinkelend balletje gevonden waar ze enthousiast achteraan dartelde.
